Van de week hoorde ik een opleidingsmanager na een sollicitatieronde zeggen dat zijn kansen verkeken waren. Hij kon geen geschikte economiedocent voor zijn MER opleiding krijgen. Een van de zes kandidaten bleek geschikt te zijn, hij haakte af toen hij hoorde ingeschaald te worden in schaal 11. In het voortgezet onderwijs werd hij in schaal 12 geplaatst.
Ik begrijp deze kandidaat. Het HBO is op zoek naar goedkope krachten. Dat wordt niet gezegd, de praktijk laat dit wel zien. Ik heb in de afgelopen jaren nog geen beginnend docent opgetogen horen vertellen dat hij vanuit schaal 12 kon starten. Er is hem beloofd dat dit behoort tot de mogelijkheden. Maar met deze beloftes kan hij niet naar de bakker. Dat hogescholen vanuit begrotingen werken en personele kosten willen beperken snap ik. Nieuwe medewerkers moet je vanuit loopbaanperspectief misschien niet te hoog inschalen. Wat ik niet begrijp is dat docenten nog steeds taken uitvoeren die echt door werknemers in schaal 4 uitgevoerd kunnen worden. Een directeur van een supermarktconcern laten we toch ook geen vakken vullen. Daar is die man te duur voor. Er wordt in het onderwijs geld weggegooid.
Tijdens cursussen Timemanagement hoor ik dat docenten in schaal 12 en zelfs 13 (‘tja als ex opleidingsmanager kan je niet teruggezet worden) zelf kopietjes draaien. Ze zijn uren met de vormgeving van werkbladen bezig. Als ze over de cijferadministratie beginnen, komt de stoom uit hun oren. Voor deze klussen hebben zij geen wetenschappelijke opleiding nodig. Veel eenvoudige taken zijn hbo-docenten uit handen te nemen. Zo komt er tijd vrij voor inhoudelijk verdieping, overleg, afstemming, oefening. Ik stel voor om iedere hbo-docent een secretaresse, drie studentassistenten, een docent in opleiding, een collega in schaal 10 en een collega in schaal 11 toe te kennen. Maximale ondersteuning inderdaad. ‘Dure’ krachten moeten toch gerichter in te zetten zijn?
