Laatst werd mij gevraagd of mijn columns niet wat vrolijker konden. Natuurlijk kan dat. Ik werk graag vraaggestuurd. Er gaat inderdaad niets boven een baan als hogeschooldocent. Ik heb nog nooit zoveel vrijheid gehad. Op het gevaarlijke af. In lessen kan ik ongegeneerd uitweiden. Niemand die mij in de reden valt. Wat ik thuis aan spreektijd tekort kom haal ik op maandagmorgen al in.
Ik mag onderwijstaken uitvoeren naar eigen goeddunken. Niemand die mij op de vingers tikt. Een opdrachtje hier, een testje daar. Wat pluimen en tips voor geïnteresseerden. Alles wat ik doe lijkt goed te zijn. Ik heb de term kritische beroepssituatie dan ook nooit goed begrepen.
Okay, je kunt taken niet leuk vinden. Minder uitdagend, saai. Geen nood. Als hogeschooldocent kun je participeren in allerlei projecten, taakgroepen, denktanks, platforms, stuurgroepen, stuurgroepen van denktanks. Weet je wat zo geweldig is. Dat je nooit afgerekend wordt op projecten die mislukken. Ze worden namelijk nooit geëvalueerd.
Als je toe bent aan andere collega’s, bureau, gebouw of directeur kan je altijd intern solliciteren bij een andere opleiding of dienst. Als docent ben je in dit competentiegerichte tijdperk immers overal inzetbaar. En als een andere locatie je niet aanspreekt is er altijd wel een leuke cursus te volgen. Binnen of buiten de hogeschool. Cursussen leiden niet alleen tot interessante inzichten. Meestal houd je er ook leuke contacten aan over. Een netwerk buiten de hogeschool wordt bovendien nog gewaardeerd ook.
Nee, het werk op de hogeschool is meer dan goed. En dan heb ik het nog niet eens over die personeelsfeesten, borrels, excursies, flessen wijn en kerstpakketten. Een baan als hogeschooldocent kent ook zijn beperkingen. Eerlijk is eerlijk. Ik mag niet dronken voor de klas, mij niet vergrijpen aan studenten en geweld gebruiken. Maar voor de rest is het hier een grote punica-oase.
