Er wordt enorm geklaagd over de werkdruk in het onderwijs. Wat onder werkdruk wordt verstaan is niet altijd duidelijk. De onderwijsbond gaf onlangs een brochure uit. Daarin werd werkdruk van werklast onderscheiden. Werklast bestaat een verzameling taken. Taken als lesgeven, toetsen nakijken, vergaderen, cijfers verwerken. Werklast is objectief vast te stellen.
Werkdruk is subjectiever. Ze wordt verschillend ervaren door docenten. Werkdruk is een gevoel. Veel docenten klagen over de hoge werkdruk zonder zicht te hebben op de feitelijke werklast. Terecht of onterecht. Er zijn docenten die snel werken. Die zakelijk met studenten omgaan. Op de gang wijzen ze studenten vriendelijk op het feit nu geen tijd te hebben en graag een afspraak te maken.
Ze plannen stelselmatig afspraken in hun agenda. Als zij door collega’s afgeleid worden, vragen zij beleefd of taken afgemaakt mogen worden. Ze leven niet bij de waan van de dag maar bereiden onderwijsactiviteiten voor. Op onverwachtse verzoeken gaan ze niet klakkeloos in. Alleen als het past in hun agenda zeggen zij hun medewerking toe. Werkdruk ervaren zij nauwelijks. Ze verdelen hun werklast op een goede manier.
Er zijn ook docenten die altijd tijd hebben voor studenten. Op hun mobiel zijn ze dag en nacht bereikbaar. Ook als zij met andere activiteiten bezig zijn. In de gang knopen zij graag gesprekjes aan. Ook over niet functionele zaken. Als ze even alleen zijn reageren zij het liefst direct op alle binnenkomende mail. Voor vakantiefoto’s van collega’s hebben ze wél even tijd. Vergaderingen moeten niet te strak worden geleid. Deze moeten gezellig zijn. Als zij hun dagelijkse takenlijstje niet krijgen afgewerkt, schuiven zij deze door naar morgen. Soms hoopt het werk zich op. Bijvoorbeeld in beoordelingsperioden. Dan slaat de paniek toe. Werklast wordt werkdruk. Heel gek, maar tijd om hierover te klagen hebben deze docenten dan weer wel.
